Aynı mahallede oturuyorduk.Adı "ESRARENGİZ"di.Kahverengi gözleri vardı ve esmerdi.Bütün kızlar ilklerden ondan hoşlanıyordu ama ben ondan nefret ediyordum.Birgün bana bakıp göz kırptı.Bende gülüp geçtim.Onu sevmediğimden emindim ama o gelmeden uyuyamıyordum.Birgün onu sevdiğimi kendime itiraf ettim.Artık geceleri uyumak yerine geceleri onun evini izliyordum.Yolda yürürken onu gördüm yine.Gülümsedi.Ben de naber dedim.O da "iyiyim küçüğüm"dedi.Yani aradaki yaş farkını birkez daha yüzüme vurdu.O gün evde saarlerce ağladım.Birgün onun evine gittim.Seni seviyorum dedim ve kaçtım.Aradan 1 ay geçti.Mahalleye bir ambulans gelmişti.Bir sedye indirdiler.Onun evinden biri çıkıyordu.Hayır hayır inanamıyordum.Evet oydu.Sedyeye bindirdiler ve o elimi tutup "bende seni küçüğüm" demişti.Kıpkırmızı olmuştum.O an öldüğünü görünce gözümden yaşlar boşalıyordu.Hayatımda hiç bu kadar sevmemiş,hiç bu kadar biri için acı çekmemiştim.O gözlerini bir daha göremeycektim.O kahverengi gözlerindeki ışıltıyı bi daha sezemeyecektim.O gülüşünü bir daha göremeyecektim.Eve gittim.Herkes ondan bahsediyordu.Kimsesizmiş.Bu yaşa kadar kendi gayretiyle okuyup büyümüş.Sevdiği bir kız varmış.Ailesi vermemiş o da kaçmış.Ama kaçtığı gün ölmüş.Yani onun sevgisi azrailin ölüm fermanıymış.Hergün ölmek için dua ediyormuş.Baş ucunda bir kalem,bir kağıt ve bir fotoğraf varmış.Birgün kendini vurup polisleri aramış.Ertesi gün polisler geldi.Onun evinin duvarında kendi kanından yazılmış bir yazı vardı